رشد سرطان‌های مهاجم می‌تواند با یک داروی رایجِ کنترل فشار خون کند شود
آیا می‌دانستید که می‌توان رشد سریع برخی سرطان‌ها را با استفاده از دارویی که معمولاً برای کنترل فشار خون به کار می‌رود کند کرد؟ پژوهش‌ها نشان می‌دهند که چنین امری ممکن است. در ادامه بخوانید. آیا
رشد سرطان‌های مهاجم می‌تواند با یک داروی رایجِ کنترل فشار خون کند شود آیا می‌دانستید که می‌توان رشد سریع برخی سرطان‌ها را با استفاده از دارویی که معمولاً برای کنترل فشار خون به کار می‌رود کند کرد؟ پژوهش‌ها نشان می‌دهند که چنین امری ممکن است. در ادامه بخوانید.
آیا می‌دانستید که می‌توان رشد سریع برخی سرطان‌ها را با استفاده از دارویی که معمولاً برای کنترل فشار خون به کار می‌رود کند کرد؟ پژوهش‌ها نشان می‌دهند که چنین امری ممکن است. در ادامه بخوانید.
به‌گزارش انتخاب و به نقل از انلی مای هلث؛ در یک کشف علمی شگفت‌انگیز، پژوهشگران دریافته‌اند که یک داروی قدیمیِ درمان فشار خون بالا می‌تواند امید تازه‌ای در مقابله با سرطان‌های با رشد سریع ایجاد کند. تحقیقات آزمایشگاهی اخیر نشان داده است که «هیدرالازین»، دارویی که سال‌ها برای درمان پرفشاری خون استفاده شده، می‌تواند به شکل قابل‌توجهی روند تکثیر برخی تومورهای مهاجم را مختل کند.
کلید این پیشرفت در آنزیمی به نام «۲-آمینو‌اتان‌تیول دی‌اکسیژناز» (ADO) نهفته است؛ آنزیمی که نقش مهمی در کمک به بقای سلول‌های سرطانی در شرایط کم‌اکسیژن دارد. در تومورهایی مانند گلیوبلاستوما ــ یکی از مرگبارترین انواع سرطان مغز ــ رشد سریع سلول‌ها معمولاً از میزان اکسیژنی که به بافت می‌رسد بیشتر است. در چنین شرایط پرتنشی، ADO همچون یک حسگر اکسیژن عمل می‌کند و به سلول‌های بدخیم اجازه می‌دهد خود را سازگار کرده و زنده بمانند.
پژوهشگران با استفاده از کریستالوگرافی پیشرفته‌ی پرتو ایکس، به‌طور دقیق مشخص کرده‌اند که هیدرالازین چگونه به ADO متصل می‌شود. یافته‌ها نشان می‌دهد که این دارو عملاً فعالیت آنزیم را غیرفعال می‌کند و توان آن را برای پشتیبانی از سلول‌های سرطانی در محیط کم‌اکسیژن مختل می‌سازد. این درک سازوکار، توضیحی علمی و قانع‌کننده ارائه می‌دهد درباره‌ی اینکه چرا هیدرالازین می‌تواند چنین تأثیر عمیقی بر رفتار سلول‌های سرطان داشته باشد.
در آزمایش‌های انجام‌شده بر روی کشت سلول‌های گلیوبلاستوما، درمان با هیدرالازین باعث نابودی سلول‌ها نشد؛ اما آن‌ها را وارد وضعیت «پیری سلولی» یا senescence کرد ــ حالتی شبیه خواب یا رکود که در آن سلول‌ها از تقسیم بازمی‌مانند، اما همچنان زنده می‌مانند. این راهبرد می‌تواند در مدیریت تومورهایی که به‌شدت سخت‌درمان هستند ارزشمند باشد.
یکی از مهم‌ترین مزیت‌های هیدرالازین این است که این دارو از قبل تأییدیه‌ی سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) را دارد و پروفایل ایمنی آن کاملاً شناخته‌شده است. به همین دلیل، استفاده‌ی مجدد از آن برای درمان سرطان می‌تواند سریع‌تر و کم‌هزینه‌تر از ساخت یک داروی کاملاً جدید باشد.
با وجود همه‌ی این امیدها، کارشناسان هشدار می‌دهند که این نتایج هنوز اولیه هستند. تمام این پژوهش‌ها تاکنون صرفاً روی سلول‌های جداشده در آزمایشگاه انجام شده‌اند؛ نه در حیوانات زنده یا انسان. پیش از آنکه بتوان هیدرالازین را وارد کارآزمایی‌های بالینی برای درمان سرطان کرد، دانشمندان باید اثربخشی و ایمنی آن را در سیستم‌های زیستی پیچیده‌تر بررسی کنند.
پژوهشگران تأکید می‌کنند که هرچند یافته‌ها بسیار امیدبخش‌اند، اما هنوز به معنای یک درمان قطعی یا آماده‌ی استفاده نیستند. در حقیقت، این کشف مسیری تازه برای «بازاستفاده» از داروهای قدیمی می‌گشاید؛ یعنی بهره‌گیری از دارویی در دسترس و ارزان‌قیمت برای مقابله با یکی از سرسخت‌ترین انواع سرطان.
در گام‌های پیش رو، جامعه‌ی علمی احتمالاً مطالعات «درون‌تنی» (in vivo) را برای ارزیابی اثر هیدرالازین در حیوانات آغاز خواهد کرد و سپس به سمت طراحی کارآزمایی‌های دقیق انسانی پیش خواهد رفت. اگر این مسیر موفقیت‌آمیز باشد، این داروی بازاستفاده‌شده می‌تواند به ابزاری نیرومند برای کند کردن رشد تومورهای مهاجم تبدیل شود و شاید چشم‌انداز درمانی بیماران مبتلا به سرطان‌هایی را که امروز گزینه‌های درمانی اندکی دارند بهبود بخشد.
