اخترشناسان: صدای مه‌بانگ نشان می‌دهد کهکشان راه شیری درون یک حباب خالی در فضا شناور است

اخترشناسان: صدای مه‌بانگ نشان می‌دهد کهکشان راه شیری درون یک حباب خالی در فضا شناور است پژوهشی جدید نشان می‌دهد که کهکشان راه شیری ممکن است درون یک خلأ عظیم و نسبتا خالی در فضا شناور باشد. ایده‌ای که می‌تواند به حل یکی از بزرگ‌ترین معماهای کیهان‌شناسی، یعنی «تنش هابل»، کمک کند. مفهوم «تنش هابل» اصطلاحا به مقدار اختلاف در محاسبه ثابت هابل گفته می‌شود و به این موضوع می‌پردازد که چرا اندازه‌گیری‌های مختلف، سرعت‌های متفاوتی را نتیجه می‌دهند.


پژوهشی جدید نشان می‌دهد که کهکشان راه شیری ممکن است درون یک خلأ عظیم و نسبتا خالی در فضا شناور باشد. ایده‌ای که می‌تواند به حل یکی از بزرگ‌ترین معماهای کیهان‌شناسی، یعنی «تنش هابل»، کمک کند.

مفهوم «تنش هابل» اصطلاحا به مقدار اختلاف در محاسبه ثابت هابل گفته می‌شود و به این موضوع می‌پردازد که چرا اندازه‌گیری‌های مختلف، سرعت‌های متفاوتی را نتیجه می‌دهند.

در حالی که مشاهدات مربوط به جهان اولیه مانند تابش زمینه کیهانی عددی در حدود ۶۷ کیلومتر بر ثانیه بر مگاپارسک ارائه می‌دهند، اندازه‌گیری‌های مربوط به اجسام نزدیک‌تر مانند نوعی خاص از ابرنواخترها یا ستارگان، این مقدار را حدود ۷۳ کیلومتر بر ثانیه بر مگاپارسک تخمین می‌زنند.

اما آیا ما در یک حباب کیهانی زندگی می‌کنیم؟

ایندرانیل بانیک، کیهان‌شناس از دانشگاه پورتسموث بریتانیا، می‌گوید: «یکی از راه‌حل‌های پیشنهادی این تناقض آن است که کهکشان ما در مرکز یک خلأ محلی بزرگ قرار دارد؛ جایی که چگالی ماده کمتر از میانگین جهان است.»

وی می‌افزاید: «در چنین حالتی گرانش ماده در اطراف این حباب باعث می‌شود که مواد به سمت خارج کشیده شوند و این امر می‌تواند باعث شود که سرعت فرار اجسام اطراف ما بیشتر از آن چیزی باشد که جهان در مجموع تجربه می‌کند. به عبارت دیگر، به‌نظر برسد که سرعت انبساط در ناحیه ما بیشتر از متوسط جهان است.»

برای بررسی این فرضیه، پژوهشگران به داده‌های مربوط به «نوسانات آکوستیک باریونی» رجوع کردند؛ ساختارهای کیهانی حلقه‌ای‌شکلی که بازتاب «صدای اولیه جهان» هستند.

این نوسانات از دوران پلاسمای داغ اولیه کیهان بر جای مانده‌اند و هنوز به شکل حلقه‌هایی به قطر حدود ۱ میلیارد سال نوری قابل مشاهده‌اند.

دکتر بانیک و همکارانش نشان دادند که وجود یک خلأ محلی باید در شکل‌گیری این حلقه‌ها تغییراتی ایجاد کرده باشد.

با بررسی داده‌های ۲۰ ساله این نوسانات، آن‌ها انحرافی از مدل استاندارد کیهان‌شناسی یافتند که با وجود یک خلأ محلی همخوانی دارد.

پژوهشگران می‌گویند که مدل خلأیی آن‌ها تنش هابل را از سطح ۳٫۳ سیگما به حدود ۱٫۱ تا ۱٫۴ سیگما کاهش می‌دهد. اگرچه این هنوز به معنای حل کامل مسئله نیست، اما نشانه‌ای مهم از پیشرفت در این زمینه است.

بر اساس داده‌های موجود، مدل خلأ حدود صد میلیون برابر محتمل‌تر از مدل یکنواخت کیهان است که بر پایه مشاهدات ماهواره پلانک تنظیم شده بود.

تیم پژوهشی قصد دارد مشاهدات جدیدی از کهکشان‌های نزدیک‌تر انجام دهد تا ببیند آیا این الگو با مفهوم وجود خلأ محلی سازگار است یا نه.

نتایج مطالعات جدید در نشریه علمی «انجمن اخترشناسی سلطنتی» منتشر شده است.

منبع: یورونیوز